سید حسن غزنوی از شاعران درباری محسوب می‌شود که سلاطین، صدور و رجال زیادی را مدح کرده است؛ شخصیت هایی مثل بهرام شاه غزنوی و پسرش جلال الدوله ، سلطان سنجر ، سلطان محمود و سلیمان‌شاه سلجوقی ، عبدالحمید وزیر و ابوالقاسم زید بن حسن ، نقیب نیشابور، مورد مدح وی قرار گرفته‌اند. با وجود این، همه تذکره نویسان او را به پاکی اخلاق، زهد، دین‌داری و دانش ستوده‌اند. (دائرةالمعارف تشیّع، 9/457) تنها اثر باقی مانده از سید حسن، دیوان شعری است که نزدیک به پنج هزار بیت شعر دارد و بسیاری از اصطلاحات علومی مثل فلسفه و نجوم در آن دیده می‌شود.(همان‌جا ) این دیوان که نسخه خطی آن در کتابخانه مدرسه سپهسالار تهران و کتابخانه آستان قدس رضوی موجود می‌باشد، با مقدمه و تصحیح استاد سید محمد تقی مدرس رضوی ، در سال 1328ش. توسط دانشگاه تهران به چاپ رسیده است.

منبع : سایت دانشنامه سادات

هر کسی توتمی دارد!

که با آن عشق می ورزد، دوست می دارد، می پرستد، مینالد، دعا می کند، می گرید، اشک می ریزد، انتظار می کشد، صبر می کند، اخلاص می ورزد، ارزش می نهد، درد می کشد، رنج میبرد، ایثار می کند، می گدازد.

بیمارم ، مادرجان            می دانم ، می بینی     می بینم ، می دانی

می ترسی ، می لرزی         از کارم ، رفتارم ، مادرجان  .  .  .